Co myślą o sobie DZIENNIKARZE

Recenzja z portalu LAJF magazyn lubelski (lajf.info/?p=13915) Kasia Michalak zamyka oczy, by móc skupić się wyłącznie na dźwięku, Małgorzata Żurakowska odsłuchuje głośno materiał, bo lubi, gdy „całe pomieszczenie jest nim wypełnione”. Grażyna Lutosławska poszukiwania informacji zawsze zaczyna od biblioteki, Małgorzata Siennicka mówi, że dziennikarz ma być wrażliwy, ale nigdy słaby, a Paweł Piotr Reszka radzi, żeby z rozmówcami zawsze spotykać się w przyjaznym im otoczeniu. Józef Szopiński szczerze opowiada o cenie, jaką płaci się za całkowite poświęcenie pracy, a także o odporności na dramatyczne sytuacje. Rafał Panas przedstawia ryzyko wiążące się z dziennikarstwem śledczym, a montażysta telewizyjny Zbigniew Gustaw uprzedza, że do materiału nie można się przywiązywać. Książka „Co myślą o sobie dziennikarze?” opisuje nietypową sytuację, bo rzadko kiedy to dziennikarze opowiadają o tym, co dzieje się za kulisami ich pracy i o sobie samych. Z lektury tej oczywiście można dowiedzieć o wielu przydatnych technikach doskonalących warsztat. Jednak autorka Agnieszka Szwajgier w swojej publikacji zawarła dużo więcej. Z opowieści swoich siedmiu bohaterów zbudowała reportaże o lubelskim środowisku dziennikarskim, różnicując je na osoby związane z telewizją, radiem i prasą. Na te znane z ekranów, ale stojące i po drugiej stronie kamery. Najważniejsze są jednak osobiste wyznania każdego z bohaterów. To one zmieniają perspektywę i nakreślają nowe konteksty. Książka ta to zbiór portretów osób o charakterach interesujących, ale i skomplikowanych, wielopoziomowych. Zdolnych do dużych poświęceń dla pracy, która z pewnością jest dla nich czymś więcej niż zwykłe zatrudnienie. Ich wspólnym mianownikiem jest pasja do wykonywanego zawodu. A dlaczego to, co o sobie myślą, jest istotne dla każdego czytelnika? Bo to właśnie oni odpowiadają za interpretację przekazywanych informacji. Autorce należą się gratulacje, bowiem niełatwo nakłonić do zwierzeń ludzi, którzy na co dzień zajmują się pozyskiwaniem informacji i nie są bohaterami pierwszego planu. A tymczasem „po tej stronie kamery” jest równie interesująco. (abc)